Ecem Dilan
Köse

Ben sadece sanatçıyım. Evet teknoloji kullanıyorum, bilgisayar kullanıyorum ama kullandığım metotlar beni tanımlayamaz. Son zamanlarda özellikle değişim içindeyim ve sanatım her geçen gün metotlarımdan, eserlerimden daha da özgürleşiyor. Olduğum kişinin tamamı işin kendisine dönüşüyor gibi hissediyorum. Bu sebeple kendime dijital artist demiyorum artık. Kavramsallığa yakın biriyim ama kavramsal sanatçı da değilim.

Sürekli bir değişim var. Merak ediyorum. Etkilerini gözlemliyorum. Sonra ben de değişiyorum. Değişen yeni halimi tanımak için üretim yapmam gerekiyor. Yoksa sanki kendimden uzaklaşıyor gibi oluyorum, dengem bozuluyor. Bu sebeple diyebilirim ki beni üretime iten şey kendimi keşfetmekle ilgili. Salt kendim olmak gibi de düşünmeyin. Dünyayı nasıl gördüğümü nasıl algıladığımı keşfetmekle ilgili. Bazen bi konuya takılıyorum. Düşünceler içinde yüzüyorum. Okuyorum, araştırıyorum. Sonra kendi bir satürasyon dengesi oluyor. O denge çoğunlukla bir eserle beraber geliyor. Eser üretimi ile gelmediğinde büyük ihtimalle yüzme eylemi devam ediyordur.

Bebe bisküvisi, süt, Spotify.

Halihazırda bir zihin akışı içerisinde oluyorum. Sorular sorduğum, cevaplar aradığım bazen ise elimde bir cevap olan; bu cevap neyin sorusu diye dolandığım zamanlar oluyor. Bu zamanlarda imgeler beliriyor, rüyalar geliyor, yazılar karşıma çıkıyor, şarkılar duyuyorum beni tetikleyen. Alıyorum bu işaretleri kampa giriyorum. Yeni bir method deneyeceksem deniyorum, müzik üreteceksem seslerle oynuyorum, görsel denemelerimi yapıyorum. Bu süreç aslında son çıkacak eserin method ve modunu belirleme kısmı oluyor. Bu aşamadan sonra askerlik başlıyor. Oturup artık kararların netleştiği ince ince işlendiği yere geçiyorum. Arkadaşlarım gelip gidiyor; gözüne, kalbine, kulağına güvendiklerimden görüşler alıyorum. Eseri tamamlıyorum. Eser tamamlanınca Burger, Obur ve ben olarak parti yapıp izleme zamanına geçiyoruz. Artık ben de izleyici oluyorum. Bakıyorum nasıl olmuş diye. Nasıl hissettirmiş diye. Bu da artık çıkış aşaması. Kamp bitti. Dağınıklıkları topluyorum. Zihnim de toplanıyor. Eser de bitmiş oluyor.

Son zamanlarda çokça seyahatim var. Hele ki teknolojinin inanılmaz hızlandığı, yapay zekanın bu kadar ilerlediği zamanlarda seyahat etmek bende toplumlar ve teknoloji kullanımları arasındaki durumları inceleme, araştırma konusunda heyecanlandırdı. Gelecek etkileri ve teknoloji etiği üzerine okuyorum. Devletlerin deneyim tasarımlarının teknoloji ve insan arasında nerelerde durduklarına ve bunların gerçekleşmiş hallerini gözlemliyorum. Kullandığımız yöntemin temeli teknoloji, biz bu yöntemin sınırlarını veya enteresan kullanım şekillerini deneyen sanatçılar olarak başka etkilerini de sormalıyız diye düşünüyorum. Yapay zekanın insana iyi ve kötü dokunacağı yerler var ve olacaktır da buraları bilmek iyi tayin etmek gerekir. Yaptığım şeylerin sadece teknik olarak katkısından ziyade evrensel olarak nerelere dokunduğunu bilmek aslında eserlerimin derinliklerini artırıyor.

Fikir gelmediğinde aslında aramayı bırakıyorum. İyice akışa girmek gerekiyor hayatla, böyle daha bağlı olmak gerekiyor hayata ki sihirli tesadüflere izin verebilesin. Tesadüfi olarak buluyor fikir o zaman beni nasılsa. Bazen de nasıl bir fikir istediğimi bir karakter ya da obje üzerinden netleştirip onu masama koyuyorum. Diyelim tam da Yoda’nın neşeli modunda bir fikir mi lazım. Veya ona birazcık da doğa mı lazım o zaman yanına bir şey daha geliyor. Son iki senedir masamda MewTwo duruyor. Onun anlattığı bir şey var. O şey ne ise eserde bulunuyor. Geçtiğimiz hafta MewTwo ‘nun fazla ciddi halinin beni yorduğunu düşünerek peluş bir Mew edindim. Daha çocuksu hisler aradım sanırım. Sonra çıkan bir eserime yansıdı.

Biraz Neri Oxman biraz da Tado Ando diyeceğim. Gerçekten böyle olursa sanat eserlerim şiir gibi olur. Umarım olur. Ama dili olmaz sanırım. Sesler çıkarır. Ya da ağaç da olabilir. İçinde binlerce canlı yumurtası olan bir ağaç kovuğu da olabilir.

Dijital alanda üretim yapsam da fiziksel olarak mekansal deneyimi tasarım sürecinin çok büyük bir parçası oluyor. Sesin nasıl yayıldığı ne kadar mükemmel veya ne kadar kirli olduğu benim düşündüğüm şeyler. Eseri deneyimlerken izleyici oturuyor mu, ayakta mı nasıl bir ortamda bunları düşünüyorum. Bu yüzden işlerimin çoğunlukla fiziksel olarak deneyimlenmesine önem veriyorum.